Υπάρχουνε βιβλία που κυριεύουν το μυαλό και την ψυχή μας, που ανοίγουν παράθυρα σε κόσμους άγνωστους ή ξεχασμένους, που στις σελίδες κρύβουν όλο το νόημα της ζωής σε λίγες λέξεις-αγάπη, αγκαλιά, άγγιγμα,  υγεία, ευτυχία. ‘Ενα από αυτά τα βιβλία είναι το “Να ζείς, να αγαπάς και να μαθαίνεις”, γραμμένο από τον Λέο Μπουσκάλια. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, σε όλες τις διαλέξεις του μιλούσε για την δυναμική της αγάπης και τη δημιουργία μιας κοινωνίας βασισμένη πάνω στην αγάπη. Χρησιμοποιώντας απλό λεξιλόγιο και ιστορίες/παραδείγματα από τη καθημερινότητα του και των μαθητών του, ο Μπουσκάλια μιλά για την ανακάλυψη της ζωής, τη χαρά της μάθησης, τη δύναμη μιας αγκαλιάς. Το έργο του αξίζει να διαβαστεί από γονείς, μελλοντικούς γονείς, εκπαιδευτικούς, ακόμη και παιδιά, αφού αναφέρεται στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, τονίζει τον ρόλο του γονιού και του εκπαιδευτικού και την επίδραση τους στο παιδί και στη κοινωνία γενικότερα. Είμαστε σίγουροι πως αυτό το βιβλίο θα γίνει σημείο αναφοράς για εσάς και τα παιδιά σας. Σας το προτείνουμε ανεπιφύλαχτα να το διαβάσετε κατα τη διάρκεια των διακοπών σας αυτό το καλοκαίρι. Για ποιό λόγο; Διαβάστε το άρθρο μας για να μάθετε.

Ti λέει ο Μπουσκάλια για τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς:

• Να είμαστε αυθόρμητοι. Να μη διστάζουμε να γελάσουμε με ένα αστείο που έκανε το παιδί μας στο σπίτι ή ένας μαθητής μας στη τάξη. Να μη διστάζουμε να αγκαλιάζουμε τα παιδιά, να χαρούμε ή να στεναχωρηθούμε για κάτι μαζί τους: “Τα παιδιά ταυτίζονται με τους ανθρώπους. Δυσκολεύονται όμως πολύ να ταυτιστούν με τους γονείς ή τους δασκάλους.” Να είμαστε προσιτοί, ανθρώπινοι, ειλικρινείς γιατί τα παιδιά είναι πανέξυπνα και αντιλαμβάνονται τα πάντα.Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε αυθόρμητοι με τα παιδιά μας, να ξαναβρούμε τον αρχικό μας αυθορμητισμό, “τον αυθορμητισμό του παιδιού που έλεγε αυτό που σκεφτόταν και αυτό που αισθανόταν” πριν εισβάλλουν οι ευθύνες, το άγχος και η ρούτινα στη ζωή μας.

• Δεν πρέπει πότε να διατάζουμε το παιδί να κάνει κάτι. Καλύτερα να το καθοδηγούμε, να του δείχνουμε το δρόμο, να επικοινωνούμε μαζί του και κάποτε να ακούμε εμείς σιωπηλά τι θέλει να μοιραστεί αυτό μαζί μας: “Αν θέλετε να συμβουλεύετε τους ανθρώπους, αν θέλετε τα παιδιά σας να σας μιλάνε, μείνετε σιωπηλοί”.

• Ρωτάμε το παιδί μας κάθε μέρα για μια νέα πληροφορία που ανακάλυψε με ενθουσιασμό. Ο πατέρας του Λέο Μπουσκάλια δεν άφηνε τα παιδιά του να σηκωθούν από το τραπέζι μετά το φαγητό εάν δεν μοιράζονταν μαζί του κάτι καινούργιο που μάθανε εκείνη την ημέρα γιατί “τίποτε δεν ήταν ασήμαντο γι’ αυτό τον άνθρωπο”! Ο Μπουσκάλια μέχρι την ημέρα που απεβίωσε δεν μπορούσε να πάει για ύπνο πριν ανοίξει μια εγκυκλοπαίδεια και να μάθει έστω κάτι μικρό και καινούργιο.

• Να παροτρύνουμε τα παιδιά μας να ρισκάρουνε, γιατί εάν δεν υπάρχει ρίσκο τότε δεν υπάρχει επιτυχία: “Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις ποτέ.” Η υπερβολική ασφάλεια ή βεβαιότητα εμποδίζει την αλλάγη, την ωρίμανση και τη βελτίωση του χαρακτήρα ενός παιδιού.

• Να βάζουμε θετικές ταμπέλες στα παιδιά, όχι αρνητικές. Μια θετική ή αρνητική ετικέτα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή ενός παιδιού. “Ο άνθρωπος που είναι γεμάτος αγάπη απελευθερώνεται από τις ετικέτες”. Κάνετε μια θετική παρατήρηση σε ένα μικρό παιδάκι. Εάν πείτε σε ένα κοριτσάκι για το τι όμορφο φόρεμα φοράει “θα το φοράει όλη τη χρονιά αυτό το φόρεμα μόνο και μόνο επειδή το είδατε”. Πρέπει επίσης να ενθαρρύνουμε το παιδί και να αναγνωρίζουμε τον κόπο του. Εμείς ως μεγάλοι έχουμε την ανάγκη να μας πούν “Μπράβο, ωραία τα κατάφερες!”. Και ας μην ξεχνούμε ότι όσο ανάγκη το έχουμε εμείς που είμαστε ενήλικες ,άλλο τόσο το χρειάζονται και τα παιδιά μας: “Είναι εξίσου εύκολο να υπογραμμίζεις τα σωστά όσο και τα λάθη”.

• Ένας γονιός ή εκπαιδευτικός πρέπει πρώτα από όλα να αγαπά ο ίδιος τις γνώσεις και τη δουλειά του, να τρέφει ενθουσιασμό για το αντικείμενο του για να μπορεί να παρασύρει και τα παιδιά σε αυτό το ταξίδι: “Κοίτα τι θαυμάσιο πράγμα, έλα να το μάθουμε μαζί”.

Τι λέει ο Μπουσκάλια για το παιδί:

• Ένα παιδί πρέπει να μάθει να αγαπά τον εαυτό του. Όχι με την εγωιστική έννοια. Αλλά να αγαπά τον εαυτό του τόσο που να προσπαθεί να βελτιωθεί, να γίνει καλύτερος από ότι ήταν χθές. Να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να επιθυμεί να είναι “ο πιο δημιουργικός, ο πιο πολυτάλαντος άνθρωπος στον κόσμο”.

• Το να είμαστε μοναδικοί είναι κάτι μαγικό! Δεν υπάρχουν δύο ολόιδια παιδιά στον κόσμο: “Σαν άτομα δεν πρέπει να αρκούμαστε στο να γίνουμε απλώς σαν τους άλλους.” Έχουμε ταλέντα και χαρακτήρα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από το πλήθος και αυτό είναι πρέπει να θεωρείτε επιτυχία και όχι ντροπή: “Ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο. Μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να σας επιβάλουν το δικό τους.”

• Τα παιδιά πρέπει να σέβονται τον εαυτό τους. Με αυτό τον τρόπο θα έχουν σεβασμό και για τα υπόλοιπα άτομα στη ζωή τους. “Η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου είναι να τον μεγαλώσω, να τον γεμίσω με γνώση και σεβασμό, έτσι που να μπορώ να χτίσω τα πράγματα από κει και πέρα.”

• Πρέπει να είναι ελεύθερα. Ο Θορώ είπε “Τα πουλιά δεν τραγουδούν ποτέ μέσα σε σπηλιές”. Ούτε και τα παιδιά μας. Πρέπει να είναι ελεύθερα να δοκιμάσουν, να κάνουν λάθη, να πληγωθούν-έτσι μαθαίνει κανείς. Δεν είναι ανάγκη να είναι τέλεια: “Ζούμε σ’ ένα πολιτισμό που υπογραμμίζει την τελειότητα. Άστε τα παιδιά ελεύθερα να βρουν και να ξεπεράσουν τα ελαττώματα τους”.

• Να μάθει να αγαπά τη ζωή και να απολαμβάνει τη κάθε στιγμή, γιατί είναι στις μικρές λεπτομέρειες που βρίσκεται η ευτυχία και η χαρά! “Η κάθε μέρα είναι καινούργια. Το κάθε λουλούδι είναι καινούργιο. Το κάθε πρωινό της ζωής σου. Πάψε να το βλέπεις σαν αγγαρεία.Ζήσε”!

Καλή Ανάγνωση και Καλές Διακοπές!